Benim için hamilelik = Mutluluk ❤

Mutluluk bulaşıcı, kesin bilgi. ❤

En azından benim için öyle. Hamilelik dediğin çok farklı bir serüven, öyle anlatmakla olacak gibi, dinlediklerinle aynı paralellikle gidecek gibi de değil. Yaşamadan anlaşılacak gibi hiç degil. Herkes bu süreci farklı yaşıyor. Benim için şu ana kadar hayatımın en değişik ve keyifli serüveni mesela. Bu demek değil ki hiç olumsuzluk olmuyor, hormon dediğin şey var zaten istemesende arada sırada seni yokluyor mesela 😊 Sevinçten ağladığım daha çok, normalde fark etmeyeceğim bir şey için göz yaşı dokebiliyorum mesela.

Arada bir korku geliyor örneğin, kucağıma bir bebek gelecek ve düşünsene kullanma klavuzu yok, tamamen doğaçlama 🙈 Ya da dünya giderek kötü bir yer mi oluyor biz bu çocuğu nasil koruyacağız? Ben kısa süreli böyle şeylere dalmışken hop içimde ki minik bir tekme 3-5 takla sonra ben yine dünyanın en mutlu insanı oluyorum ❤

Doktor kontrollerine giderken ben bir süslenmek, bir telaş, bir heyecan sanki çocuk bizi görecek 🙈

 

Annelikle ilgili büyük laflar edemem, doğurduktan sonra da edemem tahmin ediyorum. Sonuçta biz istedik, çocuğuma öyle ‘bak ben anayım seni ben doğurdum neler çektim 9 ay karnımda taşıdım ahh’ gibi laflar hiç edemem gibi geliyor. Çocuğuma böyle bir yük yüklemek istemem, sonuçta her şeyi göze alarak yaşadığımız bir süreç bu çocuk ne yapsın 😊 Belkide hamilelik beni çok zorlamadı, mide bulantısı vs. yaşamadım ‘sana konuşması kolay’ diyeceksiniz ama yaşasamda konuşamazdım. Evet çok çok kutsal bir şey mucize hatta, ama sanıyorum yinede  bunun arkasına sığınıp büyük laflar edemem 🤗

Yurtdışında büyümüş olmanın çok faydasını gördüm, çok insan ve bir çok farklı kültür tanıdım. Gördüm ki biz Türkler gerçekten şahsına münhasır bir milletiz, ve ben buna bayılıyorum ara sıra yorucu olsada 😍 Herkesin her konuda fikri var mesela. Doğuranı, doğurmayanı, kadını erkeği, yaşlısı genci herkesin hamilelik ve hatta bebek çocuk bakımı hakkında kesin bilgileri var 😊 Hamileliği ilk öğrendiğimde çok sevdiğim biri bana ‘bak şimdi bu dönemde yapman gereken ilk şey kulaklarını biraz kapa, herkes sana şimdi bilir kişi olacak’ demişti. Dediği gün başladı zaten. Herkesi dinledim tabi, ama en önemlisi benim için doktorumdu, o ne derse doğru o olacaktı benim için hala da öyle. Zamanla baktım ki herkes kötü deneyimlerini anlatıyor, hiç iyi bir şey yok. Kulaklarımda çınlamalar:

● Hazır mısın? Bunlar iyi günlerin..

● Uyku mu, ah uykusuzluktan    ağlayacaksın.

● Doğum dediğin çok zor, sen nasıl doğuracaksın? Normal, sezeryan??

●Doğum sonrası depresyonu, ah o lohusalık, zor günler zor..Hele ilk 40 gün. .

Ve daha bir sürü sayabilirim. Doktorum ilk gün bana ‘sen hasta değil sadece hamilesin, unutma’ dedi. Bu da kulağıma küpe oldu. İlk önce herkese cevap vermeye çalıştım, ”yok ben uykuyu zaten sevmem olsun, doğum mu bilmem doktorum nasıl derse, inş normal olur..” Normal desen ona bir kulp sezeryan desen ona ayri bir kulp bulunuyor🙈 Ama yok herkes benden çok biliyor nasıl olsa baktım kimseye cevap yetiştiremiyorum eyvallah dedim kafa sallıyorum herkese. Arada istisnalar oluyor tabi😜.

Doğum tabiki bir bilinmezlik, hele ki ilk hamilelikte. Hiç bir fikrim yok mesela nasıl olacak, ne kadar acı çekeceğim ya da çok mu rahat olacak? Bunları ister istemez aklıma getiriyorum tabi bende ama asla korkutmuyorum kendimi, sonuçta hem doktoruma güveniyorum hem sonucunda kucağıma kızımı alacağım ne kadar kötü olabilir ki, hepimiz bir şekilde doğmuşuz. Kimsenin kötü tecrübelerini duymaya tahammül edemiyorum, o yüzden ben asla anlatmayacağım mesela onu biliyorum. Varsa iyi tecrübeler duymaya hazırım 🤗 Sonra bir yerde okudum, insanlar yaşadıkları iyi ve güzel tecrübelerin %2’sini anlatıyormuş ama yaşadıkları olumsuzlukların çok daha fazlasını aktarıyorlarmış. Mesela düşünsenize yaşanan her felakette kendimize pay çıkarıyoruz, ”aman daha dün oradan geçtim,  arkadaşım oradaydı, depremde az kalsın orada olacaktık son anda vazgectik..” Felaketlere afetlere hep bir pay çıkaranımız olmuştur.

 

Peki hiç mi güzellik mutluluk paylaşan yok, tabiki var 😊 Hiç tanımadıkların var mesela, 40 kat yakınından daha fazla mutluluk bulaştıran. Sosyal medya üzerinden tanıdığım ama dostum gibi olan, tüm samimiyetiyle iyi dileklerini yollayan. Dünyada iyi ve mutlu insanlar var daha ne olsun. Aile zaten candır, onlar hep koşulsuz şartsız yanındalar. Gerçek dost arkadaş dediğinde aynı şekilde. Zaten yaş aldıkça etrafında kuru ve samimiyetsiz bir kalabalık istemiyorsun, insanlar kendilerini bir bir eletiyor. Sağ olsunlar seni uğraştırmadan kendileri gerçek yüzlerini gösteriyor ve kalan sağlar bizimdir diye daha çekirdek kadro kalıyor, daha samimi daha gerçek❤

Hastalıklar, mutluluklar, doğumlar ölümler hepsi bizim için. Nefes aldıktan sonra her şeyin bir çaresi olabilir hayatta, umudumuz olduğu sürece.

Hamilelik benim yaşadığım en keyifli süreç, düşünce gücüne inanıyorum mesela. Yılbaşı akşamı yemeğe gitmeden hemen önce böbrek ağrısı yaşadım. Banyoya gidip ağladım kimseyi üzmemek için, ilaç almamak için. Ağrı eşiğim yüksektir mesela, ama yok böyle bir ağrı. Sonra geçecek geçmek zorunda diye dua ettim ve geçti 😊 Sonra benden mutlusu yoktu. Grip oldum Ahmet’ten bulaştı, 1 hafta ilaç almadan süründüm ama geçti. Ahmet ilaç aldı her türlü takviye aldı ama o da 1 haftada atlattı. İnanıyorum Allah yardım ediyor hamişler❤

Uykusuzluk mesela, epey bir süredir geceleri uyuyamıyorum, sağdan sola dönerken bile uyanıyorum😊 Uyudum diyelim bu seferde tuvaletim geliyor her türlü uyaniyorum sonra uykuya dal mümkünse 😂 Minik pek izin vermiyor saat gece 3-5 biz de sohbet ediyoruz kızımla ne yapalım 😍 13. – 14. hafta da hissetmeye başladım ben hareketleri oldukça zayıf olduğum için. 18. hafta itibariyle tekmeler koltuktan ziplatmaya başladı şimdi ise uyurken uykumdan uyanıyorum bir hareketiyle. Dünyanın en güzel uykusuzluğu 🙏 Doğsun bari beraber uyumayız napalim 😍

Evet hamilelik çok zor, fiziksel olarakta ruhsal olarakta. İçinizde büyüyen bir canlı var, bunun psikolojik baskısı zaten yetiyor insana. Dışarıdan gelen baskıyı saymiyorum bile, bazen ”Yeteeer” diye cığlık atmak istiyor insan, bana hastalıklı muamelesi yapmayın ben  mutlu bir hamileyim diye 😏 Kocanızın hamilelik sürecini ne kadar hissedebileceği çok net aslında. Hissedemez. Evet mutluluktan uçuyorlar, tekmeleri hissetmek için saatlerce elleri karnımda oturabilir, ama asla benim hissettiğimi hissedemez ki. O yüzden adamcağızlara saçma sapan yüklenmeyin gereksiz trip atmayın 😊 Arada naz yapın tabi çok sevimli oluyorlar 😍 Bekleyin kucağına alsın onunda dünyası epey değişecektir. Kaldı ki insan bencilleşiyor, hamilelik bir an çok yavaş gidiyor hemen doğsun diyorsun (mesela şuan öyle diyorum doğsun gelsin kucağıma konsun) bir an çok hızlı geçiyor yavrum karnımda daha çok kalsın diyorsun ( yazıyı bitirene kadar fikrim kesin değişecek mesela kesin 🙈)

Canım hamileler ve hamile adayları, mutlu olmak elimizde beynimizde. Keyfini çıkarın, kulaklarınızı tıkayıp,  doktorunuza güvenin gerisi zaten su gibi geçecek 🙏 Gerçekten ama keyfini çıkarmaya çalışın, bir daha geri gelmeyecek bu günler, mutlulukla anın. Kimseyi örnek alıp ona göre davranmayın, herkesin bünyesi ruhu farklı,  kendi doğrunuzu bulun ki gerçek mutluluğu yakalayın ❤ İstediğiniz kadar bebek bakım ve hamilelik kitapları okuyun yeterli olmayacaktır, teorik bilgi edinmek kolay, ama asıl pratik yapınca öğreneceğiz bebekle yaşamı. Kendinizi zorlamayın, herkesin doğrusu kendine bu işlerin bir standartı yok!

Bir sonraki yazıda en çok merak edilen ve sorulan sorulara cevap vereceğim: Kilo, çatlak, bebek arabası, odası vs. ✌

Mutluluk bulaşıcı unutmayın😍

Zeynep ❤